Evaluatie

Verwerking,

Zo, eindelijk even tijd en rust gevonden om een afsluitend stukje over onze reis naar Indonesie te schrijven. Wij zijn nu al weer ruim 14 dagen terug in het lenteachtige Nederland. Na zoals gebruikelijk (voor Johan althans) een dag of 4 jetlag is alles weer een beetje op regel.
De reis terug is voorspoedig verlopen, we waren volgens planning thuis. Maar ook nu weer was het weer even spannend (wat overigens ook wel went) want de binnenlandse vlucht van Bali naar Djakarta had zoals het meeste vliegverkeer op dat moment, een flinke vertraging opgelopen en in Djakarta hadden we maar beperkte overstaptijd. Maar nu liep het goed af, mede doordat een grote groep reizigers moest overstappen en in zo’n geval wordt daar toch wel rekening mee gehouden.
En dan de indruk die Indonesie heeft achtergelaten. Hoewel wij er beslist geen spijt van hebben dat we deze reis hebben ondernomen is het toch met afstand de minst geslaagde verre reis die we de afgelopen 10 jaar hebben gemaakt.
Allereerst een aantal positieve punten: De mensen zijn over het algemeen erg aardig. De hotelaccomodaties en het eten waren prima. Dat laatste m.u.v. het ontbijt, maar dat is onze eigen schuld omdat we s’morgens op de nuchtere maag een boterham met kaas believen i.p.v. rijst en allerlei vettigheid er om heen. Het reizen met een groep is ons niet tegen gevallen, ook al omdat er geen reizigers uit de categorie vervelende zeuren bij waren. Het was over het algemeen om met Obama te spreken, erg gezellig. Ook waren er op het gebied van vervoer weinig negatieve dingen te melden. Alleen de eerste bus op Java was niet geschikt op westerse billen. Bij twee zitplaatsen naast elkaar hing bij iedereen steeds een bil in het luchtledige.
Verder kwamen er op alle drie eilanden mooie landschappen voor, die we helaas door allerlei oorzaken , met name mist en een overvloed van lelijke bebouwing langs de weg, onvoldoende hebben kunnen bewonderen. De verschillende godsdiensten leven voorzover wij het hebben kunnen bekijken, goed met elkaar samen. De wetgeving is op dit gebied ook adequaat. Java is voor het overgrote deel niet streng islamitisch. Bali is van oudsher geheel Hindoeistisch en Sumatra soms fanatiek islamitisch met een grote Christelijke minderheid van zo’n 40%. In het noorden van dit eiland, dat twaalf maal zo groot is als Nederland, is zelfs de sharia wetgeving van kracht.
Hierna nog een paar feiten, die ons negatieve oordeel voor een groot deel hebben bepaald:
Behalve twee ratten zijn we buiten de Oerang Oetans en de vliegende honden geen enkel wild dier tegen gekomen. Alleen in kooien.
Vogels idem dito, alleen veel ibissen (kleine reigers) gezien en wat zwaluwen. Verder alleen in kooien(kennelijk een hobby van de bevolking want die zie je heel veel overal en hoe duurder de vogel hoe hoger het aanzien) Bij de overtocht van Java naar Bali geen vogel gezien (overal elders zou het op zo’n plek sterven van de meeuwen bijv.)Op Bali is dit wel een stuk beter aangezien de mensen daar veel diervriendelijker zijn.
Van het tropische regenwoud op Sumatra hebben we nagenoeg niets gezien, hooguit wat armzalige restanten. Wel zijn er mooie landschappen te zien: ook cultuurlandschappen kunnen immers mooi zijn.
Van de vele vulkanen op Java en Sumatra hebben we, doordat het zicht meestal hooguit een paar kilometers was, nagenoeg niets gezien.
We hebben naar schatting in deze 4 weken een kleine 3500 km over de weg gereisd. Naar mijn inschatting 80% door meestal lelijke bebouwing, wat overigens niet geldt voor Bali.
De corruptie is overal zichtbaar en men schaamt zicht er niet voor. We hadden verschillende bezienswaardigheden gemist als er niet zo nu en dan een steekpenninkje was gevallen. Een land zal zich naar mijn mening nooit goed kunnen ontwikkelen als corruptie overal zo in verweven is.
Gezien de overbevolking zijn er nu wetten dat er na het tweede kind geen kinderbijslag meer word verstrekt. In de praktijk schijnt hier echter niets van terecht te komen. Dus bijv. nu op Java elk jaar 2 a 3 miljoen mensen erbij. Ook pogingen om de bevolkingsdichtheid meer te spreiden lijden schipbreuk aangezien dit weer tot conflicten leidt met de oorspronkelijke bevolking, die hun eigen cultuur dreigen kwijt te raken.
Dan zou ik nog even ingaan op het verschijnsel homo sapiens digitalis, een mensensoort die meer op schermtjes gefocust is dan de wijde wereld om zich heen. De meesten zullen het wellicht niet met me eens zijn maar dit heeft toch wel bedenkelijke proporties aangenomen. Soms zijn er gesprekken te volgen waar binnen de tien minuten tig maal de woorden: wifi, bereik, oplader, batterij, app enz voorbijkomen en geen een maal bijv. natuur, ontbossing, tempel, bevolking. Allerlei uitingen zijn zichtbaar: aan tafel in de ene hand een vork en in de andere het mobieltje. Een maal vergiste zich iemand en dacht dat het Apple embleem echt was en zette zijn tanden in zijn mobieltje. En alles moet natuurlijk direct en zonder enig uitstel. Stel je voor dat iemand aan de andere kant van de aardbol een uur moet wachten op wat jij die dag heb meegemaakt. Ik stop nu maar met deze tirade want, nogmaals, de meeste mensen zullen het niet met me eens zijn. Echter, in principe zijn al deze nieuwe communicatievormen natuurlijk prima bij wat ingetogen gebruik. Daar is natuurlijk niets mis mee.
Tenslotte een nogal dramatisch voorval dat ik niet vermeld heb en wat de meeste mensen ook nog niet weten. Bij het zwemmen in het Tobameer op de eerste vrijdag van de vakantie is mijn icd (interne defribilator) 4 maal afgegaan binnen de twee minuten. Dit voor het eerst in de bijna 14 jaar dat ik zo’n apparaatje in me heb. Eerst had ik het ook helemaal niet in de gaten en dacht ik dat ik tegen een steen was aangezwommen met mijn borstkas. Bij de tweede dacht ik aan elektrisch. Toen had Tiny, die erbij was, allang in de gaten dat het de ICD was. Gelukkig niet buiten bewustzijn geraakt(normaal ga je bij een opgewekte ICD shock in het ziekenhuis onder narcose) Dus wel heftig allemaal. Uiteindelijk is gebleken dat lekstroom in een installatie op korte afstand waar ik in het water ging de oorzaak was en niet het hart. Had ik ook wel verwacht maar je weet het natuurlijk nooit zeker. Wel tussentijds contact gehad met mijn cardioloog die al een afspraak voor me geregeld had op de eerste dag na thuiskomst. Dus is alles goed afgelopen en konden we de reis zonder verdere medische toestanden voortzetten. Een weekje later durfde ik het wel weer aan om (Heeeel voorzichtig) een zwembad in te gaan en het feit dat er toen niets gebeurde gaf natuurlijk wel vertrouwen en dit voorval heeft verder gelukkig geen negatieve invloed gehad op de verdere reis.

We hopen jullie een beetje met onze verhalen, al waren ze niet altijd positief, en foto’s vermaakt te hebben en wie weet, tot een volgende reis. Hiervoor hebben we trouwens geen plannen. In ieder geval dit jaar en volgend jaar geen verre reis buiten Europa. Johanentinywaarbenjenu blijven we een mooi middel vinden om met elkaar te communiceren.
Iedereen de hartelijke groeten van Tiny en Johan.

Reacties op dit stukje en de overige verslagen zijn zeer welkom, temeer daar er misschien nog wel wat controversiële opmerkingen en standpunten in staan/stonden

PS: van Tiny. 12 mei hoopt Johan te vertrekken om vanaf Cahors in Frankrijk naar Santiago de Compostella in Spanje te lopen dit is een afstand van 1200 kilometer en is daar ruim 2 maanden voor onderweg. Het is geen wet van Meden en Persen want als het niet lukt of dat hij er genoeg van heeft dan stopt hij eerder en zal dan volgend jaar bij gezondheid de rest afleggen.