Afscheid van onze driver

Hallo allemaal,
Het is nu al weer 6 januari in de avond en vannacht is waarschijnlijk de laatste buiten Udaipur, waar we een rustweek op willen nemen, en Bombay, de stad waarvan wij op 18 januari weer terug hopen te vliegen. Op 16 januari hebben wij een vlucht geboekt van Udaipur naar Bombay. Het begint dus al aardig op te schieten en om eerlijk te zijn, is het nu ook wel goed zo. De reistijd van 9 weken is toch wel goed gekozen, een week langer zou teveel van het goede zijn en een week korter ook echt tekort om ons beoogde programma af te werken. Morgen nemen we na 3 weken afscheid met een etentje van onze chauffeur Raj, waar we erg tevreden mee zijn. Oud en nieuw leeft hier verder helemaal niet , maar iedereen nogmaals de beste wensen voor 2011 en probeer, voorzover je het zelf in de hand hebt, er iets goeds van te maken. Zelf zullen we het zeker veel rustiger aandoen met reizen, dat is een ding wat zeker is. Het laatste jaar en ik meer dan 4 maanden weg geweest, Tiny wat korter en er is nog veel tijd nodig om bijv een diapresentatie (sorry, beamer-show) voor te bereiden.
Oud een nieuw in Pushkar was dus verder niets, wel wat vuurwerk rond middernacht, waar ik zelf niets van mee heb gekregen, Tiny dus wel.
Wij zitten nu in Bassi, een klein stadje in de omgeving van Chittorgarh, een stad met een groot ommuurd fort (je moet dan al gauw denken in tientallen kms) met veel bezienswaardigheden, die we vandaag ook weer bezocht hebben. Je ziet elke dag weer prachtige dingen en hoort en leest van mooie historische verhalen die nog goed voorstelbaar zijn, omdat hier veel minder veranderd is dan in het Westen (buiten de mobieltjes dan) We slapen hier in een Marahadja paleis, vannacht in een 2e kamer, omdat er op de vorige geen warm water was (voor de 20ste keer ongeveer) Het aantal sterren maakt helemaal niets uit, water en elektrisch falen gewoon bijna dagelijks. Wel erg mooi en sfeervol verder en daar zijn we toch ook wel een beetje gevoelig voor. Gisteren een wandeling in dit stadje, waar verder geen Westerse toerist te bekennen is, gemaakt. We kregen de halve dorpsjeugd achter ons aan, die helaas ook hier om money, pennen en voedsel vroegen. Waarschijnlijk verpest door eerdere toeristen wat de hoteleigenaar ook wel aangaf. Verder zijn we vanaf Pushkar een dag of vijf op het platteland geweest in de Arivalli bergen, die tot zo,n 1200 meter hoog zijn. Erg mooie dingen meegemaakt, ook met de bevolking, die heel over het algemeen veel prettiger is dan in de steden. Maar wel erg koud soms, tijdens de vroege uurtjes met een jeepsafari naar een natuurpark hadden we echt wel handschoenen en hoofdbedekking nodig. Na Pushkar sliepen we eerst in een familiehotelletje in Todgarth, een nog onontdekt stadje gesticht door een Engelsman in de19e eeuw. De hele familie werkte mee, vanaf 10 jaar, Met de jongsen hebben wij nog een potje Yathzee en mikado gespeeld . Er zijn hier ook een kerk, een gevangenis, postkantoor en ziekenhuis te zien. Allemaal zwaar verwaarloosd, in het ziekenhuis lagen de matrassen nog op de grond, wellicht nooit meer aangeraakt sinds het vertrek van de Engelsen ruim 60 jaar geleden. Energie om dingen aan te pakken buiten de dagelijkse routine om ontbreekt hier veelal, iets wat voor ons steeds moeilijk te vatten blijft. Verder bezochten we de Jain tempels in Ranakpur, wellicht de mooiste van heel India. Prachtig beeldhouwwerk op bijv. de 1444 pilaren in de grootste en meest bekende tempel. Ook de omgeving was hier prachtig met bochtige wegen door beboste bergen en een groot meer. Alleen jammer dat ze hier alle bochten afsnijden, we zitten nu op 500 bijna aanrijdingen. Hier hadden we zowaar een luxe hotel (zonder warm water) maar wel met zwembad, die ik ook nog even uitgeprobeerd heb. Nu, een paar dagen later, ben ik wel weer opgewarmd. Ook de nodige zonsondergangen, waar meestal wat klauterwerk voor nodig is, . En verder veel zgn. Noria,s gezien, waarbij ossen de hele dag water uit bronnen halen met diverse technieken, rondjes maken, of constant voor en achteruit lopen. Ook voor de man die dit begeleid bepaald geen afwisselend baantje. Prachtig om te zien wat de foto;s wel zullen tonen. Ook hier is er de trek naar de stad. Soms verlaten dorpen die gewoon blijven staan met soms nog een fort erboven. Heel apart.
Ook stopten we in deze streek bij een groep van wel 70 vrouwen die langs de weg harde aarde aan het weghakken waren om wat foto,s te maken. Van het een kwam het ander maar op een gegeven moment waren de meesten aan het dansen en zingen rondom ons. Zij en wij hadden een leuk verzetje en de mannelijke opzichters konden niet anders dan lijdzaam toezien hoe de produktie stil lag. Een geweldige ervaring dat uitgebreid gefilmd en gefotografeerd is.
Dan nog even kortweg een aantal losse opmerkingen.
Zoals gezegd is het verkeer hier onvoorstelbaar gevaarlijk en ik heb al geschreven over wat je zoal kunt tegenkomen. De autowegen zijn i.h.a. qua breedte, middenberm en vluchtstroken vergelijkbaar met de onze. Alleen de aansluitingen ontbreken en ze lopen gewoon vlak langs dorpjes e.d. Wij zijn heel wat gewend maar toen er ineens een traktor als spookrijder kwam aanrijden schrokken we toch wel even. Of op een stuk autoweg waar een baan door gevallen rotsen afgesloten was maar doordat dit niet duidelijk werd aangegeven het verkeer van onze kant op een gegeven moment op beide weghelften reed.
Er worden hier nog mottenballen gebruikt om de rioolgeur in de wastafels en afvoerputjes te bestrijden.
Je ziet hier overal, zowel bij tempels als in de natuur veel apen. Een grijze soort met lange staart wordt langoor genoemd, maar dit heeft niets met lange oren te maken. Ze springen met gemak een meter of vijf van boom tot boom.
Wij komen heel vaak dezelfde toeristen tegen omdat iedereen zo,n beetje dezelfde route neemt. Wij doen het alleen meestal wat uitgebreider en kunnen overal meer tijd aan besteden.
Het is de meesten wel bekend dat ik altijd problemen met mijn leesbrillen heb. Maar het gaat goed. 4 brillen meegenomen, geen verloren, 2 nog heel en slechts 2 kapot.
Niet iedereen treft het met hun chauffeur. We troffen een paar Zwitserse meisjes die niet meer verder wilden omdat hun chauffeur steeds dronken en handtastelijk was en s,morgens met bloeddoorlopen oogjes achter het stuur kroop.
De koeien midden op een kruising liggen zodat ze als rotonde fungeren.
s' Avonds is er weinig te doen. Gelukkig hebben wij kaarten bij ons en er wordt heel wat gejokerd.
Het geld dat wij niet uit de pinautomaat ontvingen in Nepal hebben wij zowaar terug ontvangen. Nooit verwacht dat dit zo gemakkelijk zou gaan.
Van alle ellende (nou ja vegetarisch eten, niet snoepen, geen wijn of bier) zijn we allebei zichtbaar afgevallen. Er zijn wel goedkopere manieren om dit te realiseren.
Morgen gaan we wat vroeger weg dan gepland omdat een oom van de eigenaar gisteravond overleden is en morgenvroeg om 4 uur hier naar het paleis overgebracht wordt en er veel rouwenden komen.
Zowel deze man als de eigenaar (en dat is hem ook aan te zien, een echte dandy op leeftijd) zijn familie van een marahadja (welke is mij onbekend.)
Ik zet er nu maar een punt achter. Het is moeilijk om alles geordend op te schrijven omdat er zo enorm veel te schrijven is. Je moet steeds weer keuzes maken. Bovendien is een uitvoerige beschrijving van weer een tempel of fort voor de meesten ook niet zo interessant. Vandaar ook dat het soms een beetje warrig is misschien en ik mede door tijdgebrek (je gelooft het niet) niet voldoende aan corrigeren en herschikken toekom.
Na een weekje met weinig goede internetmogelijkheden hoop ik dat dit stukje en de foto,s snel geplaatst kunnen worden. Waarschijnlijk zaterdag.
Tot de volgende keer.
Iedereen de hartelijke groeten van Tiny en Johan,

PS Nog snel even een updaatje. Vanmiddag al bijtijds in Udaipur aangekomen. Voorlopig aardig hotelletje met uitzicht op een meer (helaas wel met alg)